او می گوید ، با استفاده از این الگوهای حافظه موسیقی ، هسته به عنوان یک دستگاه پیش بینی عمل می کند. این پاداش را که از یک قطعه موسیقی خاص بر اساس انواع موسیقی مشابهی که قبلاً شنیده اید احساس خواهید کرد. اگر دوست دارید آن را بهتر از پیش بینی کنید ، آن را به عنوان یک لذت شدید ثبت می کند. اگر احساس بدتر از پیش بینی شده می کنید ، احساس بی حوصلگی یا ناامیدی می کنید.

ویتلی می گوید: "موسیقی جدید نه تنها به این دلیل که به الگوهای ضمنی آموخته ای پاداش می دهد ، بلکه به این دلیل که از آن الگوهای منحرف می شود ، اندکی جایزه دارد." اما این یافته منجر به سؤالات جدیدی می شود. "این فقط باعث تعجب من می شود كه آیا مردم ترجیح های مختلفی دارند یا تحمل اینكه چه میزان آهنگ جدید از مسیر فرسوده ساختارهای موسیقی كه قبلاً شنیده شده است منحرف می شود."

سؤالات بسیاری برای تحقیقات آینده وجود دارد. چگونه مغز ما این الگوهای موسیقی را می سازد؟ چه مدت باید قبل از اینکه بدانیم آیا آن را دوست داریم به یک آهنگ گوش کنیم؟ چرا من و خواهرم و من ، چنین سلیقه های موسیقی کاملاً متفاوتی در حال رشد هستیم ، حتی اگر مواجهه ما تقریباً یکسان بود؟

اما در حال حاضر این مطالعه به Salimpoor راهی جدید برای فکر کردن در مورد آنچه در آن روز برای او در ماشین رخ داده است. او می گوید: "آن روز ، همه اینگونه رمز و راز بزرگی به نظر می رسید - آنچه در قلب من رخ می دهد؟" اما اگر امروز این آهنگ را دوباره شنید ، می تواند یک داستان منطقی از عملکرد ذهنش برای شما تعریف کند.

او می گوید: "من می خواهم باشم ، اوه خدای من ، من دوپامین را آزاد کردم ، و هسته من هم اکنون با جنس موقت برتر ارتباط برقرار می کند ، و این باعث می شود خاطرات دیگری از زمان 12 سالگی و نوازندگی ویولن بالا بیاید." . "و سپس آن را به مراکز تصویری من پیوند می دهد ، بنابراین می توانم این ارکستر هماهنگ عالی و من را که در آن ویولن بازی می کنیم تصور کنم. و من صداهای بعدی را از هر ساز در ارکستر و کل ارکستر پیش بینی می کنم ، بنابراین یک پیش نویس محلی و جهانی در همان زمان در حال انجام است. "

به گفته وی ، موسیقی یک پاداش فکری است. این واقعاً تمرینی برای تمام مغز شماست.